Atalarımız, omuz omuza savaşıp düşmanı topraklarımızdan kovdular.
Çocuk yaşta kara toprağın bağrına düştü çoğu.
Onlar yılmadılar.
Birbirleriyle değil, asıl düşmanlarla savaştılar.
Gözlerini kırpmadan şehit oldular.
Biz ise, asıl düşmanlarımızı bırakıp birbirimizle didişiyoruz.
Oysa bin yıldır kardeşiz biz.
O zaman şimdi neden düşman olduk?
Kimin ve kimlerin, nereden hangi düğmeye bastığını bilmiyorum.
Bildiğim tek şey var.
Ayağımızı denk almazsak vatanımız elden gidecek.
Koca ülkede, neyi bölüşemiyoruz?
Dört mevsimin yaşandığı cennet gibi bir vatanımız var.
Yüce Allah her şeyi bol bol vermiş bize.
Defalarca yazdım.
Yine yazayım.
Herkesin, Çanakkale’ye giderek oradaki şehitliği ziyaret etmesi gerekiyor.
Orada şehit düşen dedelerimizin kabirleri bile yok.
Onlar, bu vatanı düşman çizmelerinden korumak için çocuk yaşta şehit düştüler.
Ölüme düğün bayram gibi gittiler.
Bizler onların torunları olarak ne yapıyoruz böyle?
Bölünürsek, kim ne kazanacak, hiç bunu düşündünüz mü?
Hele bir gidin şu Çanakkale Åehitliği’ne.
Göreceksiniz ki, bu vatan için şehit olanlar ülkenin her köşesinden koşup oraya gitmişler.
Edirne’den Ardahan’a kadar nice Mehmet yatıyor o topraklarda.
Bizlerse onlara layık olmaktan aciziz.
Aslanlar, günün birinde kefensiz yattıkları mezarlarından çıkıp bize hesap sorsalar ne cevap vereceğiz?
Onlar, asıl düşmana karşı savaştılar ve “Çanakkale geçilmez” dediler.
Yedi düvele de bunu dedirttiler.
Çanakkale’yi geçirmediler, namerde bu vatanı çiğnetmediler.
Aralarında Kürt, Laz, Boşnak, Arnavut, Yörük, Manav ve Türkler vardı.
Hepsi de, ata yadigârı toprakları bizler için savundu.
Emin olun, gözleri yaşlı bizi seyrediyorlar.
Aptal torunlarının yani bizlerin, birbirimize düşmesi en çok onları üzüyor.
Birileri ise bu duruma çok seviniyor, göbek atıyorlar.
Kimler mi?
Kimler olacak?
O gün topla tüfekle Çanakkale’yi geçemeyenler elbette.
Keselim şu gereksiz kavgayı.
Zaten kardeştik.
Yine kardeş olalım.
Siyasetçiler yapamıyor.
Biz yapalım.
Haydi, silkelenelim artık.
Birbirimizle değil, gerçek düşmanla savaşalım.